9/11

Augustus 2001 logeerden mijn vriend en ik in het huis van architect David Cohen in New Jersey. Aan de overkant van de Hudson River lag Manhattan. Het witte houten huis stond in een rustige laan met veel groen. Het had hoge ramen en er stond een bad in de slaapkamer. Het dak was geheel van glas. ’s Avonds lichtten er honderden vuurvliegjes op in de tuin.

Vanuit het bed viel het mij op hoe druk het luchtruim van New York was. In mijn gedachten kwam telkens het beeld op van een vliegtuigcrash. Als ik de loeiende motoren hoorde, probeerde ik mijzelf gerust te stellen, maar zag de brokstukken al voor mij en kon er niet van slapen.

De tv, die 24 uur per dag uitzond, was mijn ‘vluchthaven’. Complottheorieën rond Kennedy werden afgewisseld met items over Prinses Di. Honderden haaien voor de kust van Californië waren breaking news. De apocalyps leek nabij.

Op een avond in Battery Park. Mijn vriend trok bleek weg. Hij zweette en ging bijna van zijn stokje. We gingen op een bankje zitten.Toen hij zich wat beter voelde liepen we naar het WTC. Op de begane grond was het uitgestorven. Er klonk muziek van Aaliyah. De R&B zangeres was enkele weken daarvoor op 21 jarige leeftijd in een vliegtuigongeluk omgekomen, ze stond op talloze billboards. De muziek verdween telkens als we de bron naderden. Het business center was een labyrint. Stel dat we gedoemd waren om daar voor eeuwig te blijven dwalen? Mijn vriend wilde de volgende dag het uitzicht vanaf de 107de verdieping van The North Tower zien. We spraken af dat ik dan, vanwege mijn liftangst, zou wachten in de koffiecorner op de hoek.

Het kwam er niet van. Op weg naar huis had ik het gevoel alsof we aan een ramp ontsnapt waren.